Furry Lewis (1893-1981)

Walter E. „Furry” Lewis był jednym z pierwszych muzyków starej szkoły bluesa, którzy w latach 60-tych, na fali ponownego zainteresowania wczesną muzyką folkowo-bluesową, otrzymali po długiej przerwie propozycję nowych nagrań. Nagrania te przerodziły się w renesans popularności i duże medialne zainteresowanie.

Już jako nastolatek Furry – ten ognisty przydomek otrzymał od kolegów z dzieciństwa, szlifował swoje umiejętności w tawernach, na przyjęciach, na ulicach. Podróżując poznał niejednego znanego bluesmena lat 20-tych. Gdy podróże mu zbrzydły, osiadł w Memphis i wziął się za zamiatanie ulic. Granie na szczęście mu nie zbrzydło. Lewis pozostawał aktywnym muzykiem na scenie miasta Memphis. Nagrywał m.in. dla Vocalion label w Chicago i Victor w Memphis. Szczególnym uznaniem cieszyły się takie kawałki jak „Kassie Jones”, „Judge Harsh Blues” czy „Billy Lyons & Stack-O-Lee”.

Na długo zrobiło się o Furry’m zupełnie cicho. W 1969 jednak dał się namówić na nagrania znanemu producentowi muzycznemu Terry’emu Manningowi. Nagrania te były później wielokrotnie wznawiane a muzyka Furry’ego dotarła do Europy. Piosenkę „Furry sings the blues” o nim i o muzyce Memphis lat 70-tych nagrała kanadyjska artystka Joni Mitchell. Piosenkę, której Furry podobnio nie cierpiał.

Przed śmiercią w 1981 Furry zdążył jeszcze supportować koncert The Rolling Stones, wystąpić w słynnym „The Tonight Show” i zagrać „Wójka Furry’ego” w kasowym filmie „W.W. and the Dixie Dancekings” z 1975.

Muzyka Furry’ego Lewisa to skrzyżowanie, na którym spotyka się blues, folk i country. Jeden z przedstawicieli wczesnego bluesa spod znaku delty. Poniżej nagrania „Billy Lyons & Stack-O-Lee” z 1927 i „Furry’s Blues”, rzadkie nagranie z czasów muzycznego powrotu lat 60-tych.

Skip James - I'm so glad

Dziękuje, że wzięliście mnie do zoo, gdzie mogłem zobaczyć rybę, która szczekała jak pies.

Coś mniej więcej w tym stylu powiedział Skip James, gdy wiosną 1966 zaczynał występ w San Diego. Do zoo wzięło go na prośbę organizatora konertu kilku młodych muzyków z San Diego. Skip prawdopodobnie nigdy wcześniej nie był w zoo. Gdy oglądał czarne kruki natychmiast przyszła mu do głowy jedna z jego piosenek Crow James. Tym razem jednak o I’m so glad. Jeśli nie znasz tej piosenki, nie znasz Skipa Jamesa. To samo, jeśli znasz ją tylko dzięki Deep Purple czy Cream (wersja tego brytyjskiego teamu przyniosła Jamesowi nieoczekiwany dopływ zasłużonej gotówki). Wielu krytyków uważa I’m so glad za jeden z najbardziej świetlanych przykładów Fingerstyle, specyficznej techniki gry na gitarze, która pozwala na swoiste „dwa w jednym” – słuchający ma wrażenie, że gra jednocześnie dwójka gitarzystów. Co ciekawe, wykonując kawałek na żywo, James często pozwalał sobie na chwilę szalonego freestylu off the beat, który często wywoływał wśród publiczności obawy, czy ze starzejącym się muzykiem wszystko w porządku. Deep Purple nie byli więc pierwszymi, którzy I’m so glad przyprawili nieoczekiwanym intrem. 

I’m so tired, and I am tired, I am tired, I’m tired – kawałek I’m so glad to nie tylko jedna z najbardziej znanych piosenek Jamesa, ale mocny dowód na to, że bluesowi artyści inspirowali także gigantów europejskiego rocka. A tak przy okazji - jakiego zwierzaka miał na myśli Skip, macie jakieś pomysły?

Skip James (1902 - 1969)

Pianista, gitarzysta i pieśniarz Skip James urodził się w miejscowości Bentonia, Mississippi (stąd przynależność do "Bentońskiej Szkoły Bluesa". W jego repertuarze - co charakterystyczne w tamtych czasach - można odnaleźć sporo bluesa, spiritual, kompozycji własnych oraz coverów. Obdarzony charakterystycznym, płaczliwym głosem miał duży wpływ na kształtowanie się amerykańskiego bluesa (jego naśladowcą był m.in. Robert Johnson). Spora aktywność muzyczna w latach dwudziestych i trzydziestych została zatrzymana na całe trzydzieści lat. Dopiero w latach sześćdziesiątych udało się go namówić na serię występów i nagrań. 

Mississippi John Hurt (1892 - 1966)

 
John Smith Hurt (znany jako Mississippi John Hurt) urodził się w miejscowości Teoc, Mississippi. Na gitarze grał już w wieku 9 lat. Lata młodości upływały mu na graniu na lokalnych imprezach oraz muzykowaniu z innymi artystami (m.in. Willie Narmour, Shell Smith). W 1933 muzykolog Tom Hoskins namówił Hurta do występów przed większą publicznością i przeprowadzki do Waszyngtonu. Wielkim sukcesem zakończył się jego w występ na Newport Folk Festival w 1964 roku. Przed śmiercią intensywnie koncertował i nagrywał. Zmarł na atak serca w listopadzie w 1966 roku w Grenada, Mississippi.

Jego styl charakteryzuje spokojny wyrazisty głos i palcowy akompaniament gitarowy. Wywarł swój wpływ na wiele gatunków muzycznych: blues, blugrass, country, folk.

Leadbelly (1888 - 1949)

  

Huddie William Ledbetter (najbardziej znany pod pseudonimem Leadbelly) urodził się prawdopodobnie w 1888 w miejscowości Mooringsport, Luizjana. Od lat młodzieńczych przejawiał zainteresowania muzyczne grając na ulicach i w lokalnych klubach. Znane są duże problemy muzyka z prawem. Po raz pierwszy trafił za kratki w 1915 roku. Chociaż w 1918 roku po raz drugi został skazany za morderstwo (w walce o kobietę), jego wielki talent muzyczny i dobre zachowanie w więzieniu było przepustką do wolnego świata. Kiedy Leadbelly kolejny raz trafił do więzienia,  jego twórczość odkrył go wielki propagator i archiwista tradycyjnej amerykańskiej muzyki John Lomax wraz z synem Alanem, nagrywając na przenośnym sprzęcie wiele jego wykonań. Po wyjściu z więzienia muzyk cieszył się dużą popularnością. Ożenił się z Marthą Promise. 

Leadbelly znany jest ze swojego czystego i mocnego głosu. Był wirtuozem dwunastostrunowej gitary, a także grał na harmonijce, fortepianie, mandolinie, skrzypcach, akordeonie, harmonii. W jego dorobku są setki tradycyjnych utworów folkowych i jego własnych kompozycji. Miał niezwykle wielki wpływ na największe postaci muzyki popularnej.

Memphis Minnie (1897 - 1973)

Lizzie Douglas (późniejsza Memphis Minnie) urodziła się w miejscowości Algiers w Luizjanie. W dzieciństwie opanowała grę na gitarze i banjo i jako trzynastolatka uciekła z domu do Memphis, Tennessee, grając na ulicach i w klubach jako Lizzie "Kid" Douglas. Znana była ze swojego ekstrawaganckiego charakteru. W 1942 roku jako jeden z pierwszych artystów bluesowych sięgnęła po gitarę elektryczną. Trzykrotnie wyszła za mąż, a każdy z jej partnerów był świetnym bluesmanem, z którym nagrywała płyty. Do jej największych utworów należą "Nothing in Rambling," "In My Girlish Days," "Looking The World Over" i "Me and My Chauffeur Blues". Dzięki swojej czterdziestoletniej karierze zyskała miano jednej z najbardziej wpływowych kobiet w historii amerykańskiego bluesa. W latach 50-tych zrezygnowała z działalności muzycznej, ostatnie lata swego życia spędziła w domu opieki. Zmarła na udar mózgu w Tennessee w 1973 roku.

 

Blind Willie McTell (1901 - 1959)

William Samuel McTier (późniejszy Blind Willie McTell) urodził się w 1901 roku w stanie Georgia. W dzieciństwie stracił wzrok. Od najmłodszych lat zgłębiał tajniki muzyki grając na gitarze. Po utracie rodziców wyruszył z rodzinnego domu, pierwsze nagrania Williego datuje się na rok 1927. Jego styl cechuje surowość, melodyjność kompozycji, często brzmienie 12-strunowej gitary. Na scenie towarzyszyła mu także żona Kate McTell. Nagrał w sumie 149 piosenek. Umarł w 1959 roku na udar mózgu.

Miał duży wpływ na rozwój amerykańskiej sceny folkowej i bluesowej. Bob Dylan nagrał utwór-hołd pod tytułem Blind Willie McTell. Jego utwory wykonywali: Dylan, Taj Mahal, David Bromberg, The Allman Brothers Band.